W poniedziałek (11 lutego 2013 r.) Benedykt XVI ogłosił wiadomość o rezygnacji z urzędu papieskiego. Choć nie jest to żadną tragedią i prawo kanoniczne dopuszcza taką możliwość, to nie ulega wątpliwości, że Kościół Rzymskokatolicki przeżywa trudne chwile. W kontekście ujawnianych afer na tle seksualnych nadużyć duchownych, porzucania kapłaństwa i w końcu wpływu sekularyzmu na chrześcijan we współczesnej Europie, ów kryzys w Kościele ma swoje... dobre strony. Chrześcijaństwo w naszym kraju przestaje być bowiem religią wyznawaną bezrefleksyjnie przez "nominalnych katolików". Staje się natomiast świadomą deklaracją podążania za Chrystusem i Jego Słowem. Jako protestant dostrzegam ten trend w wielu dyskusjach z przyjaciółmi z kręgów katolickich, których wiara wynika ze świadomego opowiedzenia się za ewangelią i chrześcijańskimi wartościami.
Dlaczego jednak jako klasyczny protestant zajmuję się sprawami nie mojego Kościoła? Czyż prawdą nie jest, że to nie mój biznes jakiego lidera wybierze inna wspólnota? Tak i nie. Owszem, to nie mój biznes, dlatego nie piszę niniejszych rozważań z perspektywy osoby, której ta decyzja dotyczy pod względem stanu i duchowej kondycji mojego Kościoła. Jest to jednak mój biznes, gdy spojrzymy na niniejszą sprawę z perspektywy faktu, że jako chrześcijanin i obywatel ponoszę pewne konsekwencje działań, w których głowa Kościoła Katolickiego jest zaangażowana. Papiestwo nie jest bowiem jedynie honorowym lub figuratywnym urzędem dla odświętnie ubierającej się osoby. Przykładowo, jestem wdzięczny wobec Jana Pawła II, podobnie jak wobec Ronalda Reaggana czy Margaret Thatcher za ich ogromny wkład w obalenie systemu komunistycznego w krajach Europy środkowo-wschodniej, włączając w to mój kraj. Samo to pokazuje, że wybór nowego papieża jest sprawą istotną również dla osób, którzy nigdy nie uczestniczyli we Mszy.
Decyzja Benedykta XVI ma miejsce w kontekście kulturowych bitew o duchowym charakterze, w których nie chodzi, jak byliśmy jeszcze niedawno wszyscy zapewniani, o równe prawa i tolerancję. Chodzi o ludzkie umysły i dusze, o kulturową dominację, obyczajową rewolucję, w której narzędziem jest tzw. poprawność polityczna.
Bierzemy udział w ciekawym eksperymencie kulturowym, który prędzej czy później runie. Bez obaw. Natury stworzonego przez Boga świata nie da się poprawić poprzez regulacje polityczne. Żadne dyrektywy dotyczące wydawania przez jabłoń śliwek nie zmienią natury jabłoni. Możemy być zachłyśnięci ich innowacyjnością, rewolucyjnością, jednak tylko do czasu pojawienia się owoców.
Po wieloma względami jestem sojusznikiem Kościoła Katolickiego. Stoimy po jednej stronie barykady jeśli chodzi o aspekty obyczajowe i jasne opowiedzenie się za wartościami chrześcijańskimi w kulturze, ochronę życia nienarodzonego, rodziny i świętości małżeństwa. Oczywiście tak jak powinniśmy współpracować i mówić jednym głosem w kwestiach moralnych, tak powinniśmy podejmować pełen szacunku dialog na temat doktrynalnych różnic.
Pod wieloma względami cenię również Benedykta XVI (za Jego Chrystocentryzm, zaangażowanie kulturowe, sprzeciw wobec relatywizmu), pod innymi zaś stoimy po dwóch przeciwnych stronach (zrozumienie tego czym jest Kościół, sukcesja apostolska itp.). Na wybór nowego papieża spojrzałbym jednak jako na możliwość, nie zaś jedynie jako konieczność.
Osobiście mam nadzieję na wybór ciemnoskórego przywódcy Kościoła. Nie, nie... Nie chodzi o głupawe przepowiednie o końcu świata po wyborze "murzyna". Majowie się mylili. Aztekowie również. Chodzi raczej o kontekst i czasy, w których obecnie żyjemy. Ciemnoskóry papież to nie tylko silnik dla chrystianizacji krajów afrykańskich. To przede wszystkim dobry powód by bronić wartości chrześcijańskich w zachodniej kulturze posługując się narzędziami dostarczonymi przez... politycznie poprawną lewicę. Krytykujesz ciemnoskórego papieża, który mówi, że państwo powinno chronić życie wszystkich ludzi, również tych nienarodzonych? Jesteś rasistą! Krytykujesz afrykańskiego papieża, który głosi, że rozwiązaniem problemu AIDS w Afryce jest małżeńska wierność? Jak śmiesz, jako europejczyk, wypowiadać się o problemach Afryki?!
Ciemnoskóry lider to w erze dominacji politycznej poprawności duży handicap.
Subskrybuj:
Komentarze do posta (Atom)
Panie Pawle.
OdpowiedzUsuńZ zaciekawieniem czytuję Pana bloga i od czasu do czasu, jeśli mam jakieś przemyślenia w danym temacie, także się wypowiadam. Chyba nigdy nie doczekałem się jednak odpowiedzi z Pana strony. Oczywiście nie ma Pan żadnego obowiązku - nie o to chodzi. Po prostu zastanawiam się, czy sytuacja ta wynika z faktu, że nie ma Pan w zwyczaju odpisywać na komentarze, czy może jest to jakaś manifestacja niechęci wobec osoby o diametralnie (w pewnych względach) innych poglądach. Tak, czy siak, mam nadzieję, że ton moich wypowiedzi nikogo nie uraża.
Odnośnie papiestwa nie mam zbyt wiele do powiedzenia. Jestem ateistą. Dostrzegam jednak rolę papiestwa jako instytucji politycznej, o czym Pan wspomniał. Dlatego też ważniejszy będzie dla mnie wybór nowego papieża, niż odejście obecnego.
Nie lubię oceniać ludzi po poglądach. W ogóle staram się nie oceniać ludzi (przypomina mi się cytat z Pisma "nie sądźcie albowiem sami zostaniecie osądzeni" ? cytuję z pamięci). Jednak z dużo większą łatwością przychodzi mi dyskusja z ludźmi, którzy sami wypracowali swoje poglądy, są świadomi źródeł swojej postawy itd. Dialog z osobą świadomą ma większy sens, gdyż rozmawiamy z autorem danych poglądów, a nie tylko z ich "nośnikiem", "kalką". Z tego względu również cieszy mnie, że katolicy w sposób bardziej świadomy deklarują swoje poglądy, nie jest to tylko efekt masowej indoktrynacji, lecz coraz częściej samodzielnych przemyśleń i decyzji. Tak wypracowane poglądy zasługują na dużo większy szacunek. Pana tekst pomógł mi niejako to zauważyć. Pozdrawiam serdecznie.
Slowikozofia.pl - rozważania o wolności i ateizmie